De donkere nacht van de ziel

Tekening: de put . Marleen

Weer is het midden in de nacht dat ik wakker word en mijn gedachten gaan naar alles wat ik dreig te verliezen. En ik kijk om me heen, naar alles wat we samen hebben opgebouwd. De keus van de gordijnen, het in elkaar zetten van de kast, de kinderkamers etc. Alles altijd ten behoeve van ons samen, ten behoeve van ons gezinnetje. Mijn kinderen slapen en ik wilde dat ik dit dreigende onheil van ze kon wegnemen. Ik wil het eigenlijk niet voelen maar ik laat het er toch zijn. Ik kom een laagje dieper in de put. Een plek waarvan ik het bestaan niet kende een somberheid, een verdriet dat alles wat ik tot nu toe kende te boven gaat. Ik ben misselijk en ik voel me beroerd.
Tot nu toe kende ik alleen de woorden bij dit gevoel …. het is het verdriet van de mensen die hun kind verliezen of het verdriet wat naar boven komt bij een depressie of burn out, het verdriet dat een scheiding met zich mee brengt of een ongeneeslijke ziekte. Het is het verdriet wat hoort bij loslaten…. Het verdriet van afscheid nemen van iets dat definitief voorbij is…..

Weer ben ik een beetje meer mens geworden en ik ben bang dat ik nog maar op de rand van de put sta of er hoogstens een klein stukje in ben afgedaald en dat het ergste allemaal nog moet komen. Het proces wisselt zich af in periodes van scheuten van verdriet en periodes van kracht en energie. Als ik zo weer in bed stap voelt het al weer anders. Mijn kabbelende leventje is voorbij en de illusie is voorgoed doorgeprikt.

En.... de enige hoop die deze roerige tijd biedt is het vertrouwen dat dit alles gebeurd ten behoeve van onze groei. De groei van allen die momenteel in deze ‘Soap’ een rol spelen.

Het is nog pikke donker buiten en ik kijk uit naar het einde van deze nacht. Het licht geeft alles weer een mildere gloed.