Witte Donderdag vandaag!
Deze Column is voor iedereen die dezelfde neurose heeft als ik, namelijk de diep gewortelde opvatting dat mijn leven zinvol moet zijn. Met de onderliggende overtuiging “alleen als ik een zinvol leven heb, dan heb ik recht om hier te zijn”. (ik denk dat dit een collectieve neurose is.)
Wanneer zinvol bezig zijn mijn grootste (zij het neurotische) drive is, dan staat een zinloos leven dus in mijn schaduw. In deze Mandela, met aan de ene kant Zinvol en Zinloos aan de overkant, kan ik mij nog niet vrij begeven en ben ik dus niet vrij! Mijn energie is er op gericht om mijn leven zinvol te maken en het kost veel energie om er voor te zorgen dat mijn leven niet zinloos is.
Mijn uitdaging zit dus bij dat Zinloze leven. Ooit las ik een artikel in de krant van een kunstenaar die het volgende project als film op een expositie had vertoond. De Kunstenaar had drie maanden achter elkaar, nachtelijke filmbeelden gemaakt van zijn Atelier. Op deze film gebeurde niets, alleen maar dat er op sommige nachten wat muizen rondsnuffelden. Deze minimalistische film draaide hij gedurende de drie maanden durende expositie. Als dat Niet Nutteloos is! en toch… ik ben er door gefascineerd iets van... vrijheid klinkt er door heen!! Voelen jullie dat ook? Nadat ik dit in mijn schrift had opgeschreven pakte ik de catalogus van Waterhouse om er in te gaan lezen en het boek sloeg open op blz 81 Dolce Far Niente 1879 ( ‘het heerlijke nietsdoen’).
Als ik er over nadenk, komt deze vreugde vaker terug. Bijvoorbeeld afgelopen weekend, toen ik in het Museum voor de derde keer film van Waterhouse bekeek. Op het moment dat ik de Kunsthistoricus achteloos hoorde zeggen “nadat ik drie jaar met het bestuderen van Waterhouse bezig was geweest, ontdekte ik……: Drie jaar bezig zijn met het bestuderen van een en dezelfde kunstenaar? Wauw … hoe zinvol is dat? En... herinneren jullie de hype nog rondom de boeken van het Bureau van Voskuil? Zeven boeken helemaal volgeschreven over minutieuze zaken die op een bureau plaats hebben! De zinloosheid druipt er van af.
Mijn uitdaging zit dus bij dat Zinloze leven. Ooit las ik een artikel in de krant van een kunstenaar die het volgende project als film op een expositie had vertoond. De Kunstenaar had drie maanden achter elkaar, nachtelijke filmbeelden gemaakt van zijn Atelier. Op deze film gebeurde niets, alleen maar dat er op sommige nachten wat muizen rondsnuffelden. Deze minimalistische film draaide hij gedurende de drie maanden durende expositie. Als dat Niet Nutteloos is! en toch… ik ben er door gefascineerd iets van... vrijheid klinkt er door heen!! Voelen jullie dat ook? Nadat ik dit in mijn schrift had opgeschreven pakte ik de catalogus van Waterhouse om er in te gaan lezen en het boek sloeg open op blz 81 Dolce Far Niente 1879 ( ‘het heerlijke nietsdoen’).
Als ik er over nadenk, komt deze vreugde vaker terug. Bijvoorbeeld afgelopen weekend, toen ik in het Museum voor de derde keer film van Waterhouse bekeek. Op het moment dat ik de Kunsthistoricus achteloos hoorde zeggen “nadat ik drie jaar met het bestuderen van Waterhouse bezig was geweest, ontdekte ik……: Drie jaar bezig zijn met het bestuderen van een en dezelfde kunstenaar? Wauw … hoe zinvol is dat? En... herinneren jullie de hype nog rondom de boeken van het Bureau van Voskuil? Zeven boeken helemaal volgeschreven over minutieuze zaken die op een bureau plaats hebben! De zinloosheid druipt er van af.
Een project gaan doen wat totaal geen nut heeft ..... mmm.. ik voel de vreugde en de energie al opborrelen. Ja de zinloosheid, daar zit mijn uitdaging!
Stelling: Als mijn leven net zo goed zinvol als zinloos kan zijn, ben ik weer een stukje vrijer.
