Mijn kind en ik

Foto uit 1977. Wanneer ik naar mijn jongste kijk dan denk ik: 'zo was ik vroeger ook’. Altijd met de handjes overal aan, altijd alles omgooien, onbesuisd, nooit ophouden met klieren, adrem en grenzeloos …… Om gek van te worden. Juist dit gedrag van hem (mijn gedrag van vroeger) zet al mijn stekels uit en dan schiet ik uit mijn slof: ‘Hou nou verdomme eens op met dat geklier’ of met een venijnige ijzige stem ‘weg met die handjes’

Au…Ik ben me er van bewust, ik herhaal het patroon. Precies op die punten waar ik als kind werd afgekeurd, doe ik dat nu met hem. De geschiedenis herhaalt zich, altijd maar weer totdat wij hem doorbreken.

Lees het gedicht langzaam, hardop en een paar keer... dan kun je ervaren dat de grenzen vervagen.

Mijn kind en ik ©
(9 April, 2004)

Ik houd
mijn kind
heel stevig vast

En kijk
hem vol
verwachting aan

Wie is dat kind
en waar
komt het vandaan

Een blik
vol liefde
en vol hoop

Ben ik dat kind ?
het lijkt
een samenloop

Mijn kind
en ik
zijn dat er twee?

Het lijkt
slechts
een idee

Mijn kind dat
draagt
mijn naam

De moeder
zie ik er
met beide armen
achterstaan

En steeds
maar
weer

is het t’ kind
waarmee ik mij
identi-
ficeer

Marleen©

Stelling 1: Moeilijke kinderen bestaan niet! veel beter is om te zeggen: Ik heb het moeilijk met mijn kind.

Stelling 2: Wil je iets voor je kind betekenen dan kun je het beste je hand in eigen boezem steken en met jezelf aan het werk gaan.

Stelling 3: Het is nooit te laat moeder! Hoe oud je ook bent en al zijn de kinderen al lang en breed uit huis! Als jij bewust wordt, verandert iedereen mee.