Ik moet echt bijkomen van het schoolreisje. Eigenlijk gaan we als ouders ook weer even op schoolreisje. Speurtocht, bonte avond, spookwandeling en ‘s avonds - als de kids in bed liggen- nog nakletsen bij het haardvuur. Wat heb ik genoten van al die verschillende kinderen. Met de speurtocht had ik een Meidengroep en met de Jongens heb ik gevoetbald. Er was nauwelijks een programma en de kinderen genoten van de vrije tijd. Geweldig was dat ! Wat zijn de tijden veranderd en wat ben ik blij dat ik dit onderwijs aan mijn kinderen kan bieden. De school en de docenten hebben een grote invloed op de ontwikkeling van een kind.
Aangezien het hele leven vooral een projectie is, word je eigenlijk via zo’n schoolreis weer herinnert aan je eigen schooltijd. In tegen stelling tot vroeger, zijn kinderen echte persoonlijkheden geworden en er wordt rekening gehouden met de individuele karakters. Ook is er veel meer affectie tussen de kinderen dan bij mij vroeger. Wanneer er een meisje begint te huilen, staan er direct drie naast om haar te troosten. De outsiders in de klas staan wel aan de zijlijn, maar van totale uitsluiting is geen sprake. Op een of andere manier heeft iedereen zijn plekje in de klas en de tolerantie is groot. Ik vond het bijzonder, maar de meeste kinderen voelden kennelijk zoveel veiligheid, dat ze op de bonte avond hun act durfden te doen. En al die dansjes en liedjes en toneelstukjes, ze doen het!... , ze staan er!.... Los van de kwaliteit, krijgt iedereen een daverend applaus! Maar… er word ook veel van deze 9 jarige kinderen verwacht (en ze verwachten het van zichzelf). Het leven is een stuk intensiever geworden en met de individualiteit neemt ook de verantwoordelijkheid van deze jonge kinderen toe. Waar ik mij nog kon verschuilen, kunnen deze meiden dat niet meer. (De jongens lijken het op in dit opzicht wat gemakkelijker te hebben) Maar ook het contact met de juffen en meesters is veel persoonlijker dan vroeger. Toen de Juf -die met zwangerschapsverlof is- hen nog even via de telefoon toesprak begon ze met… Dag lieve schatjes van me …. En de kids onmiddellijk in koor… dag Juf ... mmm... ja… dat heb je toch niet als je van 9 tot 5 op kantoor zit!
Aangezien het hele leven vooral een projectie is, word je eigenlijk via zo’n schoolreis weer herinnert aan je eigen schooltijd. In tegen stelling tot vroeger, zijn kinderen echte persoonlijkheden geworden en er wordt rekening gehouden met de individuele karakters. Ook is er veel meer affectie tussen de kinderen dan bij mij vroeger. Wanneer er een meisje begint te huilen, staan er direct drie naast om haar te troosten. De outsiders in de klas staan wel aan de zijlijn, maar van totale uitsluiting is geen sprake. Op een of andere manier heeft iedereen zijn plekje in de klas en de tolerantie is groot. Ik vond het bijzonder, maar de meeste kinderen voelden kennelijk zoveel veiligheid, dat ze op de bonte avond hun act durfden te doen. En al die dansjes en liedjes en toneelstukjes, ze doen het!... , ze staan er!.... Los van de kwaliteit, krijgt iedereen een daverend applaus! Maar… er word ook veel van deze 9 jarige kinderen verwacht (en ze verwachten het van zichzelf). Het leven is een stuk intensiever geworden en met de individualiteit neemt ook de verantwoordelijkheid van deze jonge kinderen toe. Waar ik mij nog kon verschuilen, kunnen deze meiden dat niet meer. (De jongens lijken het op in dit opzicht wat gemakkelijker te hebben) Maar ook het contact met de juffen en meesters is veel persoonlijker dan vroeger. Toen de Juf -die met zwangerschapsverlof is- hen nog even via de telefoon toesprak begon ze met… Dag lieve schatjes van me …. En de kids onmiddellijk in koor… dag Juf ... mmm... ja… dat heb je toch niet als je van 9 tot 5 op kantoor zit!
Ik sta versteld van de ontwikkeingen die er slechts in een generatie heeft plaats gehad. De mensheid gaat verder en zij is continue in ontwikkeling!
Al deze ervaringen, overwegingen en observaties maken een schoolreisje erg intensief. En ik geloof dat ik de drukte nu pas weer een beetje kwijt ben en weer bij mijzelf kan komen. Net zoals ik in de Column van afgelopen woensdag al schreef… Niet teveel activiteiten, anders vlieg je over de dingen heen.
