Vanavond werd ik een beetje overvallen door verdriet. Rouwen gaat in golven en emoties komen en gaan.
Ik heb vanavond weer eens met de kinderen naar de DVD 'Orpheus van Monteverdi' gekeken. Wat een mooi verhaal en prachtige muziek. Zo met zijn drieën op de bank voelde ik me even de gelukkigste moeder op aarde. Ook dat kan je dus ervaren in moeilijke tijden.
Naar aanleiding van het verhaal - waar Orpheus de onderwereld ingaat om naar Eurydice te gaan zoeken- vroegen ze aan me: ‘Mama is er echt ergens een ingang waar je naar de onderwereld kunt gaan?’ ik antwoordde ‘Nee niet letterlijk, maar wel figuurlijk; eigenlijk gaat het om een gevoel’ ‘Als je heel erg verdrietig bent, dan kom je in ‘gevoelsgebieden’ terecht die onbekend zijn. (En ik moest denken aan de weblog eind Juni aangaande die bewuste woensdagavond. Toen ben ik ook in onbekende, onherbergzame en troosteloze oorden geweest waar geen mens vrijwillig naar toe zou gaan.) Dat soort gevoelens moet Monteverdi gehad hebben toen hij deze Opera schreef. En in de Opera heeft Monteverdi een vertaling gemaakt van zijn gevoel naar een klank en een beeld. Mijn kinderen begrepen wat ik ze vertelde en ze kwamen met een eigen voorbeeld. Kinderen begrijpen veel meer dan we denken. Deze avond – met zijn drieën, zo intens en mooi- een avond om nooit te vergeten.
