Na de verwerkingsblogjes ( pijn) heb ik gisteren de Kunstblogjes ( perspectief) afgesloten. Nu is het tijd voor de beschouwing. Wat heb ik geleerd en op welke manier kan ik het in een groter kader plaatsen. (theorievorming).
Het verst kom ik nu met de volgende aanname:
- Voor zijn groei en ontwikkeling is het van belang dat hij mij verlaat
- Voor mijn groei en ontwikkeling is het van belang dat ik mijn eigen weg ga
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, ik begrijp het niet, met mijn beperkte bewustzijn zou ik het anders willen, maar ik geef me over aan de realiteit. Hier gaat het om overgave; dit is wat de boeddhisten bedoelen met Overgave.
Overgave, acceptatie en vertrouwen is eigenlijk de enige bevredigende weg die ik kan gaan. Overgave aan iets van een hogere orde, acceptatie dat het gaat zoals het gaat en vertrouwen dat het uiteindelijk goed is voor ons allemaal.
Met deze aanname neem ik afscheid van de slachtofferrol. (slik ...ook wel jammer, want hij is ook wel prettig.) Ik ga er vanuit dat er in beginsel geen dader en geen slachtoffer is. (en lieve vrienden ondersteun me hierin, ik kijk nu vooruit en geef zo weinig mogelijk energie aan 'hem' en 'haar' en dat wat achter me ligt). Als je daar nog wat over wilt horen, verwijs ik je naar de weblog.
Mijmer... Ik heb wel vaker gemerkt dat het onderbewuste, de ratio soms even moet uitschakelen om dingen voor mekaar te krijgen. Bijvoorbeeld toen ik een aantal jaren geleden mijn bril verloor of als ik in mijn weblogs schrijf: 'hij zei het alsof hij het niet zei' En al wekenlang schieten mij de verhalen van Odysseus door het hoofd.
Zoals jullie misschien weten, wilde Odysseus naar zijn geliefde eiland Ithaca terugkeren. Maar kreeg hij onderweg (20 jaar) met allerlei moeilijkheden en verleidingen te maken. Toen Odysseus het eiland van de mooie Sirenes voor bij moest zien te komen, heeft hij zichzelf aan de mast vastgebonden en zijn bemanning liet hij 'was' in de oren stoppen, zodat ze de verleiding van de mooie en liefelijke stemmen van de Sirenes konden weerstaan. Externe krachten zijn soms bovenmenselijk en onweerstaanbaar. Afgelopen winter hing dit prachtige schilderij van 'Osysseus en de Sirenes' van waterhouse in het Groninger Museum. ( klik op hetplaatje)
Het verst kom ik nu met de volgende aanname:
- Voor zijn groei en ontwikkeling is het van belang dat hij mij verlaat
- Voor mijn groei en ontwikkeling is het van belang dat ik mijn eigen weg ga
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, ik begrijp het niet, met mijn beperkte bewustzijn zou ik het anders willen, maar ik geef me over aan de realiteit. Hier gaat het om overgave; dit is wat de boeddhisten bedoelen met Overgave.
Overgave, acceptatie en vertrouwen is eigenlijk de enige bevredigende weg die ik kan gaan. Overgave aan iets van een hogere orde, acceptatie dat het gaat zoals het gaat en vertrouwen dat het uiteindelijk goed is voor ons allemaal.
Met deze aanname neem ik afscheid van de slachtofferrol. (slik ...ook wel jammer, want hij is ook wel prettig.) Ik ga er vanuit dat er in beginsel geen dader en geen slachtoffer is. (en lieve vrienden ondersteun me hierin, ik kijk nu vooruit en geef zo weinig mogelijk energie aan 'hem' en 'haar' en dat wat achter me ligt). Als je daar nog wat over wilt horen, verwijs ik je naar de weblog.
Mijmer... Ik heb wel vaker gemerkt dat het onderbewuste, de ratio soms even moet uitschakelen om dingen voor mekaar te krijgen. Bijvoorbeeld toen ik een aantal jaren geleden mijn bril verloor of als ik in mijn weblogs schrijf: 'hij zei het alsof hij het niet zei' En al wekenlang schieten mij de verhalen van Odysseus door het hoofd.
Zoals jullie misschien weten, wilde Odysseus naar zijn geliefde eiland Ithaca terugkeren. Maar kreeg hij onderweg (20 jaar) met allerlei moeilijkheden en verleidingen te maken. Toen Odysseus het eiland van de mooie Sirenes voor bij moest zien te komen, heeft hij zichzelf aan de mast vastgebonden en zijn bemanning liet hij 'was' in de oren stoppen, zodat ze de verleiding van de mooie en liefelijke stemmen van de Sirenes konden weerstaan. Externe krachten zijn soms bovenmenselijk en onweerstaanbaar. Afgelopen winter hing dit prachtige schilderij van 'Osysseus en de Sirenes' van waterhouse in het Groninger Museum. ( klik op hetplaatje)
Ook denk ik steeds aan Pallas Athene, de godin met de zeegroene ogen. (de beschermgodin van Odysseus) ; die soms zand in de ogen van de mensen strooide, zodat de mensen alles niet goed meer zagen en er bepaalde dingen gingen zoals de goden wilden.
Mijmer... moest hij langs de sirenes en kreeg ik wellicht wat zand in mijn ogen?
En denk nou niet dat ik nog een mytische wereldbeeld heb en nog steed op die manier over de Goden op de Olympus denk. Nee.... maar ik geloof wel dat er universele boodschappen in deze verhalen zitten, die de tand des tijds weerstaan.
En nu snel naar de buren, want....we are invited for dinner... .. iedereen is zo lief...
Ps: nu mijn oudste zoon nog even naar de weblog kijkt, wijst hij naar het schilderij en zegt ... daar moesten Asterix en Obelix ook langs.. langs de Sirenes...
