Het opvoeden van kinderen is geen Sinecure. Mijn man en ik lopen altijd te steggelen over regels. Kort samengevat zou je onze visies als volgt kunnen neerzetten
‘Elke regel is er een te veel’ en ‘eigen verantwoordelijkheid, is het enige dat we de kinderen moeten bijbrengen’ enerzijds en mijn visie anderzijds “we hebben regels en structuur nodig in dit huis anders ben ik de hele dag aan het onderhandelen’ en ‘wij moeten de kinderen discipline bij brengen’.
Een eeuwenoud thema natuurlijk. In de kern komt het er op neer dat ik in ons huis richting wil bepalen en een beleid noodzakelijk acht, terwijl hij in de vrijheid en de eigen verantwoordelijkheid gelooft.
En … misschien gaat het ook wel om vertrouwen… misschien vertrouw ik nog onvoldoende op de eigen kracht van mijn kind. En misschien heb ik ook nog teveel een idee over wat goed en slecht is voor een kind. ... of nog normatiever.. hoe een volwassene zich uiteindelijk moet gedragen.
Wat is waar, wat is wijs! Ik weet het waarachtig niet.
Maar ik hou het vandaag bij de orientatie op de vraag, zonder een atwoord te zoeken. Misschien is het stellen van de vraag en bewust worden van het vraagstuk wel voldoende.
Orientatie: hoe doen jullie dat thuis met zijn tweeën? (Of op je werk bij het coachen van anderen?) Hoe kijk jij hier tegen aan? Is opvoeden of sturing eigenlijk wel nodig? Of draagt elk gezond kind (pupil/werknemer) de kracht in zich om zijn eigen leven vorm te geven?
‘Elke regel is er een te veel’ en ‘eigen verantwoordelijkheid, is het enige dat we de kinderen moeten bijbrengen’ enerzijds en mijn visie anderzijds “we hebben regels en structuur nodig in dit huis anders ben ik de hele dag aan het onderhandelen’ en ‘wij moeten de kinderen discipline bij brengen’.
Een eeuwenoud thema natuurlijk. In de kern komt het er op neer dat ik in ons huis richting wil bepalen en een beleid noodzakelijk acht, terwijl hij in de vrijheid en de eigen verantwoordelijkheid gelooft.
En … misschien gaat het ook wel om vertrouwen… misschien vertrouw ik nog onvoldoende op de eigen kracht van mijn kind. En misschien heb ik ook nog teveel een idee over wat goed en slecht is voor een kind. ... of nog normatiever.. hoe een volwassene zich uiteindelijk moet gedragen.
Wat is waar, wat is wijs! Ik weet het waarachtig niet.
Maar ik hou het vandaag bij de orientatie op de vraag, zonder een atwoord te zoeken. Misschien is het stellen van de vraag en bewust worden van het vraagstuk wel voldoende.
Orientatie: hoe doen jullie dat thuis met zijn tweeën? (Of op je werk bij het coachen van anderen?) Hoe kijk jij hier tegen aan? Is opvoeden of sturing eigenlijk wel nodig? Of draagt elk gezond kind (pupil/werknemer) de kracht in zich om zijn eigen leven vorm te geven?
