foto: de pap van vanmorgen. Ik ben de groep even ontsnapt en zit hier nu heerlijk in het strandpaviljoen een kopje koffie te drinken en ik heb net een gewoon oerhollands kopje erwtensoep besteld. Het eten is zeer verantwoord hier bij de retraite; s’ochtends eten we pap met allerlei vreemde ingrediënten er in en s’middags krijgen we zilvervliesrijst met diverse groentes. Ze gooien werkelijk alles door elkaar heen .. verrassend en best lekker, maar ook wel een beetje vreemd.
Ik verheug me op een gewoon kopje erwtensoep. Mmm… de ober geeft mij een lepel en een vork er bij, zou dat een vergissing zijn denk ik nog hoopvol. En dan komt er een bord met een broodje erwtensoep…. Een beetje teleurgesteld, denk ik 'wie bedenkt dit nou? .… oh ja.. dit zouden de monniken nou ook kunnen bedenken.
Ik verheug me op een gewoon kopje erwtensoep. Mmm… de ober geeft mij een lepel en een vork er bij, zou dat een vergissing zijn denk ik nog hoopvol. En dan komt er een bord met een broodje erwtensoep…. Een beetje teleurgesteld, denk ik 'wie bedenkt dit nou? .… oh ja.. dit zouden de monniken nou ook kunnen bedenken.
Anyway.. Gisteravond was er een boeddhistische ceremonie. In deze ceremonie werden drie mensen ingewijd zodat ze zichzelf boeddhist konden noemen. Twee andere mensen kregen de status van dharmaholder, zodat ze de leer van Boeddha kunnen verspreiden. Ik heb een kijkje mogen nemen in een eeuwenoude traditie die sinds voor kort alleen in de kloosters plaats vond. Prachtig hoor en bijzonder om mee te mogen maken.
Vandaag is mijn kamergenoot Sahaja weer naar Zwitserland vertrokken. Nu ik eindelijk haar naam kan uitspreken is ze weg en weet je, ik mis haar nu al een beetje want we hadden zulke leuke gesprekken. Ook ben ik al een beetje gehecht geraakt aan de mensen met wie we de hele dag door de Zendo opnieuw inrichten. Acht dagen achter elkaar met dezelfde groep, hetzelfde ritme, dezelfde activiteiten en iedereen weet wt hij moet doen. Een soort cadans, op een of andere manier werkt het louterend.
Vandaag is mijn kamergenoot Sahaja weer naar Zwitserland vertrokken. Nu ik eindelijk haar naam kan uitspreken is ze weg en weet je, ik mis haar nu al een beetje want we hadden zulke leuke gesprekken. Ook ben ik al een beetje gehecht geraakt aan de mensen met wie we de hele dag door de Zendo opnieuw inrichten. Acht dagen achter elkaar met dezelfde groep, hetzelfde ritme, dezelfde activiteiten en iedereen weet wt hij moet doen. Een soort cadans, op een of andere manier werkt het louterend.
