Gistermiddag zat ik de wasmachine uit te pakken en ik voelde een soort verveling opkomen. Misschien herken je dat wel ( tenzij je natuurlijk alleen maar hard met de ratrace aan het mee hollen bent). Je bent iets aan het doen , wat je liever niet doet, maar je weet ook niet zo goed wat je wel wilt doen. Een gevoel van geen zin….En ik werd me bewust van het volgende: Mijn geest had besloten om na het uitpakken van de wasmachine naar boven te gaan om de mail te checken, met de hoop dat daar enige input voor vanmiddag uit voort zou komen. Ik zat dus helemaal in de doe-modus gevangen en zocht de input buiten mijzelf. Nu ik het opschrijf, komt het weer boven, dit gevoel van stuurloosheid en verveling en geen zin en vervolgens de blik op buiten te richten.
Een interessante bewustwording, want dat roept de vraag op: 'waar is het begin eigenlijk, binnen of buiten? Wanneer je nog weinig verbinding ziet, dan lijkt het wel of de dingen om je heen van buiten komen. Het lijkt allemaal toeval wat er gebeurd en je hebt het idee dat die gebeurtenissen niets met jou te maken hebben. Met andere woorden je bent een slachtoffer van je omgeving! En vanuit die gedachte is het ook legitiem om te gaan zitten wachten op iets. Of met andere woorden je geluk van anderen te willen krijgen.
Maar klopt dit perspectief wel? Ik denk het niet, want alles wat er buiten mij gebeurd is een projectie van mijn binnenwereld. Ik geef de buitenwereld vorm en daarom kan er niks zomaar van buiten komen. Ik ben het Centrum van mijn wereld en ik creëer mijn wereld. En hier kun je het beste alle verantwoordelijkheid voor nemen!
Nou laat dit maar even op je inwerken, want dit perspectief heeft grote consequenties voor hoe je naar je omgeving kijkt.
(uiteindelijk zijn binnen en buiten fictieve grenzen, maar zolang we dat nog niet ten volle beseffen, gaan we uit van een binnenwereld en een buitenwereld)
