Ik ben vandaag neerslachtig. En daarom wil ik jullie deze Column zeker niet onthouden. Net als vrolijkheid mag ook neerslachtigheid er zijn. Neerslachtigheid is de andere helft van ons bestaan en als je er niet tegen vecht en koortsachtig naar een verklaring zoekt, is het een dragelijke gemoedstoestand. (zon en schaduw).
Vanochtend was ik vrij en ik geef me er maar wat aan over. Nadat ik de kids naar school had gebracht ben ik weer in bed gaan liggen. Ik ben gaan luisteren naar de luister CD “het verhaal gaat”van Nicio ter Linden. (echt een aanrader!) en ben daarna in slaap gevallen.
De hele week ben ik al stukjes van deze CD aan het beluisteren, wanneer ik onderweg ben. Het begint met het verhaal van Abraham en Sarah. Abraham de aartsvader van de gelovigen. Hij is de eerste mens op aarde die vermoed dat het leven geen cyclus is -van dood gaan en geboren worden-, maar dat het leven een pad is. Hij die –door de roep van God- met zijn rotsvaste geloof, uit zijn land weg gaat en op pad gaat. Zijn geloof wankelt, wanneeer hij honderd jaar moet wachten op zijn langverwachte zoon Isaak. De bijbel is vooral een symbolisch boek en Nico ter Linden legt dat echt fantastisch uit.
Ik merk dat ik er wat droevig van wordt, maar het is een ander soort neerslachtigheid dan voorheen. Eerder kon ik neerslachtig zijn, omdat ik mijzelf niet goed genoeg vond en ontevreden was over mijzelf. Dit was vooral gericht op mijn persoonlijke biografie. De droevigheid die ik nu voel, heeft veel meer te maken met de collectieve zaak: het lot van de mens, zijn dwalingen, zijn geloof en ongeloof en de zin van zijn bestaan.
Vanochtend was ik vrij en ik geef me er maar wat aan over. Nadat ik de kids naar school had gebracht ben ik weer in bed gaan liggen. Ik ben gaan luisteren naar de luister CD “het verhaal gaat”van Nicio ter Linden. (echt een aanrader!) en ben daarna in slaap gevallen.
De hele week ben ik al stukjes van deze CD aan het beluisteren, wanneer ik onderweg ben. Het begint met het verhaal van Abraham en Sarah. Abraham de aartsvader van de gelovigen. Hij is de eerste mens op aarde die vermoed dat het leven geen cyclus is -van dood gaan en geboren worden-, maar dat het leven een pad is. Hij die –door de roep van God- met zijn rotsvaste geloof, uit zijn land weg gaat en op pad gaat. Zijn geloof wankelt, wanneeer hij honderd jaar moet wachten op zijn langverwachte zoon Isaak. De bijbel is vooral een symbolisch boek en Nico ter Linden legt dat echt fantastisch uit.
Ik merk dat ik er wat droevig van wordt, maar het is een ander soort neerslachtigheid dan voorheen. Eerder kon ik neerslachtig zijn, omdat ik mijzelf niet goed genoeg vond en ontevreden was over mijzelf. Dit was vooral gericht op mijn persoonlijke biografie. De droevigheid die ik nu voel, heeft veel meer te maken met de collectieve zaak: het lot van de mens, zijn dwalingen, zijn geloof en ongeloof en de zin van zijn bestaan.
Gisteren hebben we bij de Mindfulness een Mandela getekend en in mijn tekening had ik rode puntjes met zwarte cirkels getekend. Bij de uitleg begreep ik dat dit gevoelens waren van angst en verdriet, die mijn persoonlijk biografie overstijgt.
Ook dit is onderdeel van het pad. Eerst hebben we te werken aan de moeilijkheden die onze persoonlijke biografie ons geeft. Wanneer dat wat meer bewerkt is, is er ruimte voor de grote zaak. De ontwikkeling van de mensheid.
