donderdag 12 februari 2009

Zweverig



Gisteravond een fijn promotiefeestje gehad van een leuke authentieke jongen. Mijn man was Copromotor, waardoor we er nauw bij betrokken waren. In mijn Columns begeef ik mij vaak op nieuw en onbekend terrein en met deze inleiding wil ik aangeven dat mijn voeten stevig in de aarde staan, ondermeer omdat de harde wetenschap mijn dagelijkse sparring partner is.

Deze Column is een vervolg op de column: Wegwijzers, van 9 februari.
Vannacht om een uur of drie werd ik wakker van wat geluiden op straat. Het waren wat jonge mensen die uit waren geweest. En ze riepen wat naar elkaar. Omdat wij buiten het uitgaansgebied wonen, komt dit niet vaak voor. Toen hoorde ik iemand heel hard roepen: ‘Marleeen…. Je moet deze kant op’ ! Daarna een hoop gelach en vervolgens werd er nog twee keer geroepen ‘Marleen … je moet hier heen”.

Ik was direct alert en ik vroeg me af wat dit voor boodschap was. Ik besloot mijn hoofd er niet over te breken en het als volgt te interpreteren. ‘Luister maar naar mij, ik wijs je de weg wel’

Mijn opleider zei altijd: ‘wees niet bang voor ‘spoken’, die bestaan niet’. Nee natuurlijk niet, alles ontstaat vanuit mijzelf en de buitenwereld is een spiegel van mijn binnenwereld. Mijn beperkte en onjuiste perspectief zorgt er voor dat ik denk dat 'het' van buiten komt. Die roepende stem die heb ik op een of nadere manier zelf in gang gezet. Maar hoe het precies in zijn gang gaat zal ik nooit weten. Het wijste antwoord is 'ik weet het niet'.