schilderij: self-portraits by William Utermohlen chronicle his descent into dementia. Op eerste kerstdag kondigde het echte verhaal zich bij de ‘Dans van de zalige geesten” van C.W. Gluck (arr). aan. Toeval bestaat niet A, hij is voor jou. http://nl.youtube.com/watch?v=OFoPzHJyH5o
(0 -11) Ik zal je wat vertelen over een heel mooi paar
(11-21) Luister goed het is niet fijn maar wel echt waar… echt waar……
(21-31) Ze kwamen uit Parijs, om op het platteland te rentenieren.
(0 -11) Ik zal je wat vertelen over een heel mooi paar
(11-21) Luister goed het is niet fijn maar wel echt waar… echt waar……
(21-31) Ze kwamen uit Parijs, om op het platteland te rentenieren.
(31-41) Om daar met jagen, drinken, eten, samen feesten hun oude dag te vieren
(41-55 ) Toen kwam het onheil in hun leven
(55-1.04) O lieve man waar ben je toch gebleven
(1.04-1.25) Zijn blik werd leeg en alles werd vergeten
(1.25-1.47) Hij kijkt ons nu vertwijfeld aan en blijkt niets meer te weten.
(1.47-1.55) Oh schone ‘Jeugd’ geniet toch van het mooie leven, want het verval komt sneller dan je denkt
(1.55-2.16) Die knappe man kan haar nu niets meer geven. ‘t is enkel Zorg die zij nog aan hem schenkt
(2.16-2.38) De vrouw woont samen met haar ‘lege’ man, een duif, een hond, twee schapen en een fijne buur daar boven op die berg.
(2.38-3.02) En midden in de winter is het stil, verlaten in het kleine dorp, maar als je aanklopt aan de deur dan is het niet alleen maar erg
(3.02-3.40) Dan opent zij die vlot,
dan is het warm, we eten taart en drinken dan champagne.
Ze lijken dan te schikken in hun lot.
(41-55 ) Toen kwam het onheil in hun leven
(55-1.04) O lieve man waar ben je toch gebleven
(1.04-1.25) Zijn blik werd leeg en alles werd vergeten
(1.25-1.47) Hij kijkt ons nu vertwijfeld aan en blijkt niets meer te weten.
(1.47-1.55) Oh schone ‘Jeugd’ geniet toch van het mooie leven, want het verval komt sneller dan je denkt
(1.55-2.16) Die knappe man kan haar nu niets meer geven. ‘t is enkel Zorg die zij nog aan hem schenkt
(2.16-2.38) De vrouw woont samen met haar ‘lege’ man, een duif, een hond, twee schapen en een fijne buur daar boven op die berg.
(2.38-3.02) En midden in de winter is het stil, verlaten in het kleine dorp, maar als je aanklopt aan de deur dan is het niet alleen maar erg
(3.02-3.40) Dan opent zij die vlot,
dan is het warm, we eten taart en drinken dan champagne.
Ze lijken dan te schikken in hun lot.
