Mindfulness oefening: Project Habitat

Mindfulness-oefening: Project Habitat. Elke dag loop ik een kilometer door mijn wijk. Het landschap varieert van enerzijds mooie natuur en mooie gebouwen en anderzijds lelijke gebouwen, beton en afval. Dor deze wandeling elke dag te maken en alles evenveel aandacht te geven, probeer ik zowel van het mooie als het lelijke te gaan houden.

Bij het uitzetten van de wandeling had ik het al gezien. Het grootste obstakel van deze wandeling is het foeilelijke gebouw van Essent. Vandaag had O. (7) een margedag en we gingen de wandeling samen maken. Toen we voor het monsterlijke gebouw stonden vroeg ik aan hem “hoe moet ik in hemelsnaam dit gebouw mooi gaan vinden” Hij keek me aan en zei; “mama je kijkt eerst naar de mooie bloemen er voor en dan direct naar dat gebouw….. en dan wordt het vanzelf mooi. Mmm.. dat klinkt bekend; hij zegt eigenlijk dat ik het mooie en lelijke met elkaar moet verbinden (zie de Column zondag 5 april, verbinden van de polariteiten)

Als we even later veel afval zien liggen en ik aan hem vraag of het ook mogelijk is om dat mooi te gaan vinden, denkt hij na en zegt : ‘Je moet gewoon heel goed naar de dingen gaan kijken en dan wordt het vanzelf mooi “ Toen boog hij zich over een verweerd afvalzakje en ging verder ”dit is eigenlijk een huisje en dat stop je in je hoofd en dan is het afvalzakje een mooi huisje geworden’. Dus.. als ik zijn woorden vertaal, dan zegt hij eigenlijk “ als ik inzoem op de dingen, dan ga ik iets anders zien!’ (Column 24 dec Inzoemen) Kinderen staan dichter bij de oorsprong en hebben daarom makkelijk toegang tot de wijsheid.

We liepen weg van de gebouwen, richting de verlaten waterkant, met de wetenschap dat we het ergste obstakel (Essent) achter ons hadden gelaten. Toen we plots in een oude bunker een deurtje op een kiertje zagen staan. Voorzichtig opende we de deur en we stonden oog in oog met de poel van het verderf. Een vieze stinkende waterpoel met afval er in. Griezelig was het en ik hield mijn voet tussen de deur, bang dat een of andere onverlaat de deur achter ons zou sluiten. Tot drie keer toe zijn we terug gelopen om de ellende te leren kennen zodat de ergste afkeer er een beetje van af ging.

Misschien … zit de essentie van het hele leven wel in deze ene kilometer.. echoot het door mijn hoofd. Ik ben met de schaduw begonnen en volgende keer vertel ik over de dieren en de planten die zich hier gevestigd hebben. Alles krijgt evenveel aandacht!