Hoe gaat het met jou nu je man bij je weg is? en niet lang daarna komt altijd de vraag 'hoe gaat het met de kinderen?' Hoe het met mij gaat lijkt van een totaal andere orde dan het welzijn van de kinderen. Opvallend is dat volwassenen zich zeer emotioneel voelen als ze aan de kinderen denken.
Hoe goed we het ook proberen te doen, de kinderen blijven altijd het slachtoffer bij een scheiding. In de oppervlakte zijn kinderen flexibel en gaan ze mee in de verandering, maar op een diepere laag is er iets fundamenteels beschadigd geraakt. Het kind bestaat vanwege zijn beide ouders en is als het ware zijn beide ouders. Wanneer een van beide ouders het ouderlijk huis verlaat, wordt de helft van het kind afgewezen. Je kunt honderd keer zeggen "hij (of zij) is niet vanwege jullie weggegaan", maar uiteindelijk is het gevoel op de dieper laag een gevoel van afwijzing.
Ik had het ze heel graag bespaard, hier zullen zij het in hun leven mee moeten doen. Dat is hun klus. (En ieder mens krijgt in zijn leven zijn eigen klus) Wat ik wel kan doen? Toch weer Mindfulness, er voor zorgen dat alle gevoelens er mogen zijn verdriet, boosheid, in de steek gelaten voelen, verlies, etc. En.... er voor zorgen dat ze niet in de loyaliteit terecht komen, altijd de boodschap verkondigen dat de andere ouder een goed mens is. (Ze zijn immers voor de helft ook de andere ouder). Ook is het van belang dat de kinderen de vertrekkende partner zoveel mogelijk zien. Ook zij vormen met elkaar een belangrijk systeem, die onontbeerlijk is voor een evenwichtige ontwikkeling. Dit kun je als partner alleen maar doen wanneer je je eigen hart naar je (ex) partner open kunt houden en dan is het zelfs een dankbare taak.
