Tekening Olivier © O. (6) werd vanochtend wakker en zei: "mama als ik dood ga wil ik in mijn volgend leven een hondje zijn of… misschien houd ik dan helemaal niet meer van hondjes” … "maar ik zoek jou wel weer op, want ik vind je zo lief". Het was even stil en toen zei hij : ‘mama soms denk ik dat ik binnenkort al dood zal gaan” …. Ik vroeg hem waarom hij dat dacht en ondertussen schrok ik van zijn opmerking. "Dat weet ik niet" zei hij. Ik liet het maar even voor wat het was en NU denk ik weer aan zijn woorden. Zouden sommige kinderen weten als ze binnenkort dood gaan? ... Vervolgens laat ik mijn gedachten de vrije loop...... ‘Als dat waar is en hij binnenkort dood zou gaan…. mijn adem stokt, tranen wellen in mij op en angstgevoel ontstaat’. Mijn hele lichaam regaeert op deze angstgedachte. Ik word mij er van bewust, sta er even bij stil en dan neem ik een besluit “Ik weet echt niet wat de toekomst zal brengen en ik besluit mijn gedachten weer stop te zetten"
Het doet me denken aan ons verblijf in Amerika een aantal jaar geleden. Ik had me daar aangesloten bij een Koreaanse zengroep en vier keer per jaar kwam de Zenmeester : Chong Hea Sunim een retraite geven. S. was toen 5 en ik had het op een of andere manier in mijn hoofd gehaald dat hij nooit ouder dan zeven jaar zou worden. Toen ik dat aan de zenmeester vertelde zei hij: “dat is pas lijden toevoegen aan de werkelijkheid van het hier en nu” .
