dinsdag 25 november 2008

Geen zin in school

‘Ik heb geen zin in school’ klink het krachtig van onder de dekens. Au… dat doet pijn. Hij is nog maar zes en heeft nu al geen zin meer om naar school te gaan. ‘Waarom heb je dan geen zin? ’: vraag ik. Na een paar keer ‘weet ik niet’, kwam het er toch uit. ‘Dan gaan we weer lezen, rekenen en schrijven’ zegt hij. ‘Vind je dat dan niet leuk?’ vraag ik. ‘Nee want ik ben nooit op tijd klaar en gisteren moest ik nog iets afmaken terwijl de anderen al verder gingen…. en ….. ik krijg ook nooit meer een plaatje voor netjes schrijven antwoord hij. ‘Is dat erg’? Vraag ik. ‘ Ja dat vind ik heel erg mama’.

’ Het raakt je diep wanneer je kind het moeilijk heeft. Eigenlijk komt dan je eigen pijn naar boven. Ik was als kind ook niet zo goed op school en ben altijd een zesjes mens geweest. Ik voel het nog steeds als ik denk aan mijn hoofdrekenschriftje in groep 6, vol met rode strepen en lage cijfers. Ach ja…. de Geschiedenis herhaalt zich altijd. En door mijn kinderen krijg ik de kans er een andere draai aan te geven. Dat is het perspectief. Daarbij lijkt Oprechte Acceptatie het sterkste wapen; als ik de beperkingen van mijn kind (en van mijzelf) echt kan accepteren, dan pas kan hij dat ook.

Ik zeg tegen hem: ‘Ach ja, mama was vroeger ook niet zo goed op school, dat heb je van mij’. …. ‘Ieder mens heeft zijn eigen talenten meegekregen en jij hebt er ook zoveel'…… ‘Je hoeft en kan niet overal goed in te zijn.’ Maar er is ook een andere kant voeg ik er aan toe. ‘als jij de dingen graag wat beter wilt doen, dan moet je zelf gaan oefenen. Als je focust en de dingen met aandacht oefent, kun je er wel beter in worden. ‘Dan doen we dat mama’ zegt hij en stapt zijn bed uit.

Het probleem is niet opgelost en als moeder probeer ik wat! Wij gaan verder waar onze ouders gestopt zijn en onze kinderen gaan weer verder op het punt waar wij stoppen. Dat is de cyclus van het leven. Rudolf Steiner ( de grondlegger van de Antroposofie) schrijft in zijn boeken over 'de ontwikkeling van de mensheid'. Misschien doelt hij wel op deze ‘micro interventies’, want die hebben tenslotte de grootste invloed op de kinderen van nu, die straks de volwassenen zijn. Als onze kinderen hun beperkingen kunnen accepteren, tevreden kunnen zijn met de talenten die ze hebben en niet altijd de beste hoeven te zijn, resulteert dit in een andere wereld.

Een 'betere' samenleving begint nog altijd bij de kinderen. De stelling van vandaag is een hart onder de riem voor alle FULL TIME moeders:

Stelling: Moeders verzetten werk aan de basis van de samenleving en zij hebben een zeer belangrijke taak voor de generatie van morgen. Een betere wereld begint in de kleinste kring.