Schilderij: Piet Eisenga ©. Als ik toch naar Rotterdam ga, kan ik mooi eens bij J. langs gaan. J. is een kennis van mij uit de studententijd. Ik had haar al jaren niet meer gezien of gesproken. Zij volgde de kunstacademie en had daarvoor Psychologie gestudeerd. J koos uiteindelijk voor de kunst. In die tijd was ik nog vrij 'narrow minded' en ik snapte er eigenlijk niks van. Waar ik altijd met de grootste verbazing naar keek, was haar totale acceptatie van haar (in mijn ogen destijds) gekke kunst. J. deed altijd of het de gewoonste zaak van de wereld was, ze gaf nooit een uitleg over haar werk en toonde geen enkele onzekerheid omtrent haar creaties. Daarnaast twijfelde ze ook niet aan de legitimiteit van haarzelf als kunstenaar. Deze verwondering (en bewondering) zegt natuurlijk alles over mij.Een bezoekje aan J. leek mij een mooie volgende stap op het ‘pad van de kunst’ en ik bleek van harte welkom. (vervolg op column 16 nov/''op weg vanuit het hier en nu"). Ze woonde in een groot oud Herenhuis, haar man zat in India en de kinderen lagen op bed zodat we de hele avond voor ons zelf hadden. Ze vertelde me over haar projecten en liet er foto’s van zien. Ik vroeg haar naar haar motivatie, haar drive, de noodzaak of behoefte aan bevestiging, haar daginvulling, haar atelier en haar bedoeling met haar kunst. Toen vertelde ik haar over mijzelf en mijn twijfel over mijn identiteit. Wat was ik nou, een therapeut of een kunstenaar ? J. gaf mij het verlossende antwoord. “Je bent het allemaal, therapeut, dichter, schrijver, trainer, partner, moeder etc. Je bent Marleen!" Beperk jezelf niet tot een hokje, maar vorm je eigen identiteit. Gek eigenlijk dat ik dacht dat ik er een moest kiezen!
Stelling: Door mijzelf in een ‘beroepshokje’ te plaatsen beperk ik mijzelf.
