Vandaag ben ik naar een bijeenkomst geweest van de NVPG, mijn ‘oude’ beroepsvereniging. Hoewel ik mij heb omgeschoold en geen preventiewerker meer ben, heb ik mijn lidmaatschap wel behouden. Er was een mooie presentatie van een oud collega en ik werd weer geconfronteerd met het Preventiewerk wat ik tien jaar gedaan heb.Toen ik van de Havo afkwam wilde ik eigenlijk dolgraag naar de Sportacademie. Maar binnen ons gezin was daar geen draagvlak voor en ik had te weinig kracht en vertrouwen om toch naar mijzelf te luisteren. Ach ja… ook hier herhaalt de geschiedenis zich en net als mijn moeder koos ik ook voor iets waar mijn ouders achter stonden. Ik ging naar de HBO-V en was zelfs in de veronderstelling dat dit mijn eigen wens was. Maar de verpleging was niks voor mij Ik vervolgde mijn weg via een studie Gezondheidswetenschappen, werd vervolgens Preventiewerker in de GGZ en Docent op de HBO-V. Nu ik aan het ‘einde’ van de rit uiteindelijk Transpersoonlijk Therapeut ben, heb ik eindelijk het gevoel dat ik ben waar ik hoor, of met andere woorden, dat ik word wie ik ben.
Net als Odysseus heb ik jaren lang over de zee gezworven, totdat ik de weg naar huis weer vond. Ik heb me destijds aangepast aan anderen en aan onjuiste argumenten gehoor gegeven. Ik heb niet geluisterd naar wat ik ten diepste wilde en misschien herken je dit wel.
Naast het verhaal van Odysseus doet me dit ook denken aan het hartverscheurende sprookje van het lelijke eendje. Dit kleine zwaantje dacht dat hij een eendje was en voelde zich nergens thuis, totdat hij op een dag twee zwanen zag en zichzelf via de waterspiegel in hen herkende. Nu wist hij eindelijk wie hij was.
Stelling: Je bent nooit te oud om te gaan doen wat je werkelijk wilt, of met andere woorden: te worden wie je werkelijk bent.
