Ik was vanmiddag te vroeg bij school. Altijd zorg ik er voor dat ik voor die momenten een leuk boek in de auto heb liggen. Ik sloeg het boekje “de mooiste wijze teksten van Anselm Grun" open en het lot viel op:pagina 21 ...Mijzelf kunnen vergeten
"Het is een grote genade als je jezelf kunt accepteren, maar de grootste genade is jezelf te kunnen vergeten". Zichzelf vergeten is de kunst werkelijk aanwezig te zijn, helemaal in het moment te leven, zich helemaal in te laten met wat er op dit moment aan de hand is. Alleen als ik mezelf vergeet ( dus mijn EGO er niet op een of andere manier tussen plaats, ) ben ik werkelijk aanwezig.
Later die middag op het voetbalveld toen ik de E pupillen aan het trainen was begreep ik wat Anslem Grun hiermee bedoelde. Als ik die jongens aan het trainen en coachen ben, dan vergeet ik mijzelf. Op het voetbal veld kan ik helemaal mijzelf zijn en staat Ego niet in de weg. Op die momenten ben ik authentiek. Al mijn aandacht is bij het spel en de jongens. Op dat moment ben ik niet bezig met vragen als: hoe doe ik het, wat zal de ander er van vinden of doe ik het wel goed. Ook bestaat er op een dergelijk moment geen straks, morgen of gisteren; het besef van tijd is dan verdwenen.
Voor mij was het 'het voetballen' waarin ik authentiek ben gebleven. Voor iedereen is dat weer wat anders. Ieder mens heeft zoiets en met de tijd is het in de vergetelheid of in de schaduw komen te staan. Als je wilt weten wat jouw passie is vind je het antwoord meestal in je eigen kindertijd. Door na te gaan wat jij vroeger heel erg leuk vond, iets wat geheel los stond van de interesses van je omgeving. Iets wat echt uit je zelf kwam.
